Als creative director kom je nog eens ergens. Zo moesten mijn producer Anneloes en ik voor een klus naar Kosovo. En hoewel ik vroeger op school best goed was in topografie, wist ik niet precies waar het lag. Immers, toen ik op school zat groeide je op met Joegoslavië… Lekker makkelijk. Dus maar even kijken op de kaart. Maar wat bleek: geen Kosovo te vinden!
Ik leg het je uit.
Het begint met de vraag of Kosovo wel of niet een officieel land is? Nou, volgens de VS en 23 van de 28 EU lidstaten wel. Die hebben Kosovo als zelfstandige staat officieel erkend.
Maar je voelt ‘m al aankomen… Er zijn er ook die dat niet zo’n goed idee vinden. Zoals Servië, Rusland, India en daarnaast zo’n 30 andere landen. Die erkennen de staat Kosovo (nog) niet. Om de verwarring groter te maken, noem ik Suriname. Eerst erkende zij Kosovo als zelfstandige staat wel, om dit later weer in te trekken om onduidelijke redenen.
Nog verwarrender wordt het wanneer je kijkt naar Kosovo als voetballand. Want sinds mei 2016 mogen zij van de UEFA als officiële voetbalnatie aan toernooien meedoen.
Schiet mij maar lek.
De zoektocht naar info over Kosovo begon omdat ik niets van dit land (?) afwist.
Leven ze daar zoals wij in 2018 of is alles daar nog als 50 jaar terug? Misschien zouden we wel in een aftandse taxi komen te zitten die langzaam achter een paard met wagen tufte op een hobbelige zandweg ? Ja, echt… Zo westers dacht ik.
Enfin, toen wij eenmaal aankwamen op Skopje Airport zetten wij voet op Macedonische bodem. Eerst met de auto naar de grens met Kosovo. Om daarna door te rijden naar onze bestemming Pristina. De hoofdstad van Kosovo.
We werden opgehaald door onze contactpersoon. Want hij wilde niet dat we een taxi namen. Zo liepen we met hem mee naar zijn auto, een splinternieuwe VW Touareg. De rit ging vervolgens over een, weliswaar hele drukke, maar zeer goed begaanbare weg en zo kwamen we snel bij de zwaarbewaakte dubbele grensovergang. Eerst Macedonië uit en daarna nog een controle om Kosovo in te gaan. Alsof je een andere wereld in zou gaan. Wat natuurlijk niet het geval was.
Toen we eenmaal in Kosovo reden verscheen naast de weg een indrukwekkend schouwspel. We zagen palen met daarop een nieuwe snelweg in aanbouw. Hoge palen die soms wel 50 tot 100 meter boven de grond uitstaken met erop de nieuwe twee keer tweebaans snelweg. Zeer indrukwekkend.
Vervolgens trokken wij een paar dagen op met enkele Kosovaren. De mensen die wij spraken waren allen goed opgeleid, hadden een zeer aanstekelijke drive om het beste uit zichzelf alsook het land te halen. Trots als dat ze waren op hun ‘nieuwe natie’.
En dan de omgeving. Niks geen ouwe zooi van 100 jaar geleden, maar net zulke moderne gebouwen als die je in Nederland en de rest van de ‘moderne’ wereld ziet. Wel was vrijwel alles nog in aanbouw. Eén grote en aaneengesloten bouwput. Men vertelde ons dat dat kwam door de wederopbouwfase voortvloeiend uit de recente oorlog. Wat een mooi verhaal, dacht ik, en wat een inspirerend volk!
Politiek is het land nog niet helemaal oké. Er is vrij veel corruptie maar dat schijnt minder te worden, zo werd mij verteld. Voor wat het waard is, denk ik dan maar.
Wat is nu het verhaal van Kosovo?
Ik ben onder de indruk. De mensen die wij spraken waren zonder uitzondering allen erg vriendelijk. En iedereen is aanstekelijk trots op Kosovo en erg gedreven om iets van het leven te maken. Ondanks de hoge werkloosheid van nu heeft iedereen die wij spraken de volle overtuiging dat dit slechts een moment is die voorafgaat aan een prachtige toekomst.
Een moment die overigens wel een lange adem nodig heeft. Maar het zou het me niet verbazen wanneer er over 20 jaar een pareltje in de Balkan ligt met de naam Kosovo.
Een land met momenteel niet meer dan 1,5 á 2 miljoen inwoners. Die allen zeggen trotse Kosovaren te zijn. En over hun land praten zoals ik mezelf nooit over Nederland hoor praten. Noch de mensen uit mijn omgeving. Toch maar eens wat vaker die Nederlandse vlag buiten hangen als de gelegenheid zich voordoet. Want dat schijnt wat positiefs met je te doen…!