Dit is het verhaal over, wat ik noem, mijn woesie woesie vakantie. Een wereld die je in staat stelt om te ontspannen, tot jezelf te komen en je werkelijke ‘ik’ te vinden.
Ben je er nog?
Voor die 3 mensen die dat niet zijn, bravo! Voor de rest… Ik snap jullie. Wat ik kwijt wil is wat mij overkwam tijdens mijn laatste vakantie die ik samen met mijn vrouw, en voor het eerst zonder kinderen, doorbracht. We hadden samen quality-time nodig en dus gingen we er alleen vandoor. En we waren er beiden van overtuigd dat de twee volwassen kids, die nog thuis wonen, dat beiden best wel oké vonden…
Nu is het voor ons elk jaar een zoektocht wat we willen doen en waar we dat willen doen. En ik reis best veel voor mijn werk en daarom heb ik niet echt het gevoel om persé daar of daar naartoe te moeten. Bovendien was ik eigenlijk best wel moe. Het was een druk eerste halfjaar geweest. En mijn vrouw was ook moe. Misschien wel van mij, wie zal het zeggen.
Anyway, de zoektocht begon vanuit zoals dat dan heet: location, location, location! En we moesten snel zijn, want we waren inmiddels al halverwege de vakantie en de tijd begon te dringen. Nu waren we een paar dagen eerder al twee dagen op de motor naar Friesland gereden wat voor mij geweldig en voor mijn vrouw ‘ook leuk’ was. Ik ben namelijk een fervent motorrijder en dus kan de rit mij niet lang genoeg duren. In tegenstelling tot mijn vrouw die me meer dan eens graag duidelijk maakt dat mijn hobby niet de hare is. Na 25 jaar begin ik dat een beetje te snappen. Onder protest!
Dus toen mijn vrouw aankwam met de vraag “wat vindt je van een weekje Yoga in Griekenland?”, wist ik dat mijn antwoord mogelijk verstrekkende gevolgen kon hebben. “Nou”, begon ik, “misschien is dat wel een goed idee”, en wilde er nog wat achteraan zeggen maar daar kreeg ik de kans niet voor. “Wow, wat fijn dat je dat leuk vindt. Ik heb hier iets geweldigs en je kunt er nog zeilen ook”, ging ze verder. “En we krijgen veel korting als we nu boeken en dan vertrekken we morgen. Doen?”
Een korte stilte viel. Een levensbepalende korte stilte die ik graag voor de lezende mannen onder ons graag even nader uitleg. Want soms heren, soms moet je weten welke strijd je wel en niet wilt aangaan. En als man die nog altijd bij zijn eerste vrouw is en daar al meer dan 30 jaar lief een leed mee deelt, heb ik geleerd om op zo’n moment niets anders te zeggen dan: “Ja, schat, ik zeg doen!”
Binnen één nanoseconde had mijn vrouw niet alleen het resort geboekt, maar ook de tickets naar Lefkas bemachtigd en de vliegtickets uitgeprint op tafel gelegd. We vertrokken nog die nacht naar Schiphol. Welkom in de vakantieboekwereld van de familie Suiskens. Hoezo voorpret? Wat is dat? En zo kwamen wij de volgende ochtend aan op onze bestemming. Gelegen in een prachtige baai op dit dromerige Griekse eiland die verrassend wel leek op de promotiefoto’s die we een dag eerder ervan hadden gezien. So far, so good.
Op het strand lagen de catamarans en lasers netjes op een rij met daaromheen een kudde begeleiders, trainers allen gestoken in dezelfde fel oranje t-shirts. Met op de achterkant, voor degene die dat nog niet doorhadden groot “Crew” erop gedrukt. Voor het geval het nog niet duidelijk was waarom zij allen dezelfde outfit aan hadden!
Hun enige taak, zo bleek uit de welkomsbriefing, was het om jou en mij het onvergetelijk naar ons zin te maken. Maar die ‘ons’ waren de ‘zeilgasten’. En dat waren wij niet. Wij kwamen voor de andere party die week; het ‘healthy options’ programma. En dat feest vond plaats achter het hotel in een grote tent. Grote tent? Ja, grote tent. Denk aan een uit de kluiten gewassen partytent met een houten vlonder als vloer. En zonder zijwanden. Want het regent er toch nooit… behalve die ene dag dat wij er waren. Maar niet Hollands zeuren, Jan.
De algemene welkom speech, die ook voor ons bedoeld was, werd gegeven door de leider van de zeilcursisten. Een heerlijk ontspannen voordracht vol met leuke Engelse humor. Alles zat zo te horen, goed in elkaar en het klonk allemaal zeer professioneel. Iets wat overigens de week erna ook werd bevestigd in de uitvoering. Chapeau!
Maar deze gezellige zeiltrainer had niet veel te vertellen over het ‘healthy program’. Onnodig ook, want wij kregen een A4-tje met daarop een helder overzicht verdeeld over de dagen met daarin de tijdsvakken van de verschillende yoga- en andere woesie woesie sessies.
Zo kon je zien dat de dag telkens begon met een uurtje Flow Yoga. Waarbij je op sommige dagen dit kon aanvullen met een uurtje Paddle Boarden (op een surfplank staan en die voortbewegen met een peddel). Maar ook meedoen aan een ‘Run Circuit’ of ‘Guided Bike ride’ waren opties. En let wel: dan moest de dag nog beginnen!
Maar zoals hierboven al duidelijk werd: ik had mij gecommitteerd en dus ging ik er vol in. Zo stapte ik de eerste dag, samen met mijn vrouw, vol gemaakt enthousiasme naar de Yoga tent voor de eerste sessie. Waar ik (natuurlijk) als enige man naar binnen ging, naast een 8-tal Engelse vrouwen. Omdat de organisatie Engels was, werden ook alle lessen in het Engels gegeven. In ons geval door een alleraardigst uitziende dame. Eén die zichzelf bovendien opvallend goed wist op te vouwen. Zo erg dat bij de gedachte dat ik dat ook zou moeten doen, ik mezelf direct zag afgevoerd worden naar het ziekenhuis.
Toen ik mijn zorg daarover uitsprak, gaf ze aan dat ik mij daarover vooral niet druk moest maken. ‘Everything will be OK!’, zei ze… Dat “OK“ begon door, middels uiterste concentratie, je pelvis muscles aan te trekken. Nu weet ik niet of jij weet waar ik het over heb, maar zo niet… wees gerust.
Ik had ook geen flauw idee. Het eerste wat me te binnen schoot was dat ik die niet had. Nooit van gehoord, dus had ik die niet. Kon kloppen natuurlijk, want de les werd door een vrouw gegeven en ook de anderen waren vrouwen. Daarom vond ik het verstandig dit te melden aan de Yogi. Wat overigens de vakterm is voor degene die de Yoga les verzorgt. Zo leer je nog eens wat.
“Excuse me, but I don’t think I have a pelvis muscle”… Zowel de teacher als ook mijn vrouw keken mij even aan als hoorden zij het in Keulen donderen… een flinke afstand van waar wij waren. “Yes, you do” , begon de Yogi. En ook mijn vrouw keek me aan en sprak zachtjes tussen haar tanden door: “Jawel, die heb jij ook. Dat zijn je bekkenspieren!” Maar ook daarvan heb ik nooit gehoord. Waar was ik beland?!
En buiten gingen ze beginnen met de eerste zeillessen. Ik wilde naar buiten. Naar de zeillessen! Rustig begon mijn Yogi uit te leggen waar ook mijn pelvis zit. En voor degene die het niet weten (mannen): die zit tussen je benen links en rechts van je… Je weet wel. En je moet er hard op drukken wil je ze voelen! Toen ik ze had gevonden (zie je het voor je ten overstaande van 10 meekijkende dames?!) ben ik ermee aan de slag gegaan.
Daarom kan ik nu de hele wereld meedelen: ik heb ook een pelvis en jongens wat kan die zeer doen! De hele week zijn we vervolgens van les naar les gegaan. Soms wel drie tot vier sessies per dag. En na een paar dagen werd ik de hit van de tent. Omdat ik vaak als enige man binnen was, werd ik populairder terwijl de week vorderde. Andere mannen weigerden namelijk categorisch om ook maar een keer mee te gaan met hun vrouw. Tja, die Dutch guy was soooo good for his wife.
Vanaf nu zijn wij het voorbeeld-stel voor de Yoga week. Zo ziet, zeiden de Engelse dames, een perfect huwelijk eruit. Ik wist het ook niet. Ik bof maar met zo’n vrouw als de mijne. Volgend jaar twee weken een stilteklooster? Wie weet?!